Geborgen
Op het kerkhof zit ik op een bankje.
Voor mij een beeld. Een grote witte geopende hand.
Een beeld voor al het leven dat zich
vormt en groeit in de vrouw
maar terugkeert naar God
voor of tijdens de geboorte.
Men zegt dan, de baby is dood.
Mijn gedachten gaan naar lang geleden.
Ik kom bij uit de narcose,
een arts en mijn man bij mijn bed.
Zij zwijgen, ik begrijp, het is mis, dood.
Ik zeg, het kindje is bij God.
Er wordt geknikt en ik glij weer weg.
Ik mag het niet zien.
De baby is begraven, naamloos, niet voor mij,
een dag voor mijn twintigste verjaardag.
Een prachtige jongen wordt mij later verteld.
Ik kom in huis bij mijn ouders
waar ik nog woon.
Het kamertje voor de baby is leeg.
Niemand praat er over,
zelfs mijn kleine zussen niet.
Zo ging dat in die tijd.
Nu gaat mijn kleindochter naast mij zitten.
Zij pakt mijn hand, heel summier vertel ik.
Mijn schoonzoon komt er bij en in de verte
zie ik twee andere kleindochters.
Troost.
Vertel over mijn dochtertje, die erna geboren wordt,
die huilt en huilt. Het is prachtige muziek.
Ik zit daar in blijde verwondering,
Kinderen kleinkinderen, achterkleinkind.
Een grote geweldige familie.
In LEVEN en DOOD veilig geborgen
in de oneindige LIEFDE.
Geschreven 8 juni 2016