Close

Het hart dat roept

Het hart dat roept

In een tijd toen telefoon in de meeste huizen ontbrak,
lig ik laat in de avond erg ziek en verdrietig in bed.
Mijn man Jan is op reis en de 3 kinderen liggen te slapen.
Overdag krijg ik huishoudelijk hulp.

Die morgen bracht ik mijn jongste dochter
zeven maanden, naar het ziekenhuis.
Zij heeft door de pokkenprik een abces in haar hals.
Zij is direct geopereerd en ligt geïsoleerd in een kamertje.
Ik kan door een raam naar haar kijken.
Ik voel me zo machteloos dat ik haar
niet troostend vast mag houden nu ze pijn heeft.
Hoe lang gaat dat duren?

Ik hoor de deurbel, wie komt er zo laat?
Ik sleep me uit bed, open de deur…….
Mama, ik val in haar armen.
Hoe wist je dat ik je nodig had?
Zij vertelt:
Ik voelde het in mijn hart dat je mij riep.
Ik zeg tegen papa na het eten, Inneke heeft mij nodig en
hij bracht mij naar het station en papa zorgt voor je zusjes.
Een reis in het donker van Utrecht naar Almelo en overstappen.
Mijn moeder, die altijd verdwaalt als zij komt.
Zomaar bij mij, meer dan welkom.

Wij, mijn volwassen kinderen en ik, maken een afscheidsronde
langs onze Italiaanse vrienden. Bij ons laatste bezoek bij een van hen talmen we
er is iets, dat hebben we wel gemerkt aan onze vriend.
Het komt er niet uit. Niet tijdens onze vakantie en nu ook niet.
Praten over ziekte ligt niet in hun aard.
Wij nemen afscheid van het gezin en lopen door de tuin.
Onze vriend zwaait ons uit op het bordes.
Vlak bij het hek horen wij zijn afscheidsgroet.
Wij draaien ons om en daar staat hij, en wijst omhoog.
Zegt luid: God roept mij!
Bij ons volgend bezoek zijn we op zijn begrafenis.

Je luistert naar je lichaam, je volgt je hoofd.
Een hart dat open staat maakt je ontvankelijk,
Je voelt de verbinding met het Onzichtbare.
Je kunt groeien in zekerheid en vertrouwen.
Pure rijkdom, gratis!

Geschreven 3 Januari 2018