Worsteling

Bewust heb ik de dood omhelsd.
Baren, dat heb ik gedaan.
Een kind is geboren zodat het leven kan.
Elke keer als er een aards afscheid is, voel ik pijn,
scheurend verdriet van hen die achterblijven.
Waarom, waarom begrijpen ze niet
dat de dood, hoe smartelijk ook,
slechts een over- doorgang is.
Zien ze niet hun begeleiders die hen steeds nabij waren,
voelen ze niet de steun, die van hen uitgaat?
Weten ze niet meer dat hun een feestelijk welkom wacht?
Een welkom bereid door hen waarvan ze houden.
In mijn worsteling om mijn keus te doorgronden
richt ik mij tot het Levend Licht!
Was ik daarop jaloers, waardoor het
tot haat verworden is?
Ik word gezien. Voel mij veilig.
Hij pakt mijn hand met de ring van de dood,
de zwarte steen glanst,
en strijkt met zijn vinger over mijn wang
die nat van tranen is.
Wrijft ermee over de steen, die zich opent.
Ik zie een caleidoscoop van kleuren en wegen
die leiden tot een dieper bewustzijn.
Mijn smart bedaart.
Ervaar de diepe schoonheid van de dood!

Geschreven 14 December 2015
gedachten@innekevandenhof.nl