De Steen
In een ruime grote grot bevond ik me.
Ik was mij bewust dat ik sliep
en toch heel goed waar kon nemen.
Ik keek om me heen.
Er stonden drie gestalten voor me,
gekleed in ruimvallende donkere gewaden.
Er klonk het geluid van een luide stem die de vraag stelde:
Wil jij leven of sterven? Ik ging in overleg met mijzelf;
Ik was pas nog dood geweest, en het was mij niet bevallen,
het trok me niet.
Dus antwoordde ik: LEVEN.
Daar lag ineens een zeer grote witte Steen.
Ik kon er niet overheen kijken
en de drie gestalten zag ik niet meer.
Maar zij gingen dieper in de grot op een verhoging staan.
Toen sprak de Stem weer:
“Wil je leven, dan moet jij deze steen optillen”.
Nou dat leek mij niks. Zo’n steen optillen, dat was onmogelijk.
Zeker voor mij, die zo klein van gestalte is.
Ik keek naar mijn kleine handen
en dan naar die zeer grote witte steen
en overlegde in mijzelf: Wil ik dat, echt leven?
Ik vond diep in mij: Ja. Nu doe het dan!!!
Ik deed een paar passen naar voren zonder aarzeling.
Ik schoof mijn handen onder de steen en tilde de steen op.
Tot mijn verbazing, kon ik de steen
heel langzaam steeds hoger van de grond heffen.
De Steen werd steeds kleiner in mijn handen,
hoe hoger de Steen kwam.
Op het laatst hield ik in mijn beide handen
een heel klein Steentje over.
Een wit steentje, nietig, niet meer de moeite waard
om mij druk over te maken.
Maar: Ik was er blij mee. Het betekende voor mij LEVEN!
LEVEN, een eindeloos herhalen, dood en leven,
afscheid nemen en opnieuw beginnen.
Dat is moeilijk.
Dit innerlijk beleven, de Steen aanvaarden,
heeft een zeer grote invloed in mijn dagelijks bestaan.
Het geeft mij de wil en de kracht om te blijven en door te gaan,
als ik dit leven ondraaglijk vind.
Inneke van den Hof
gedachten@innekevandenhof.nl