Het rotsblok
De toekomst van de kerk
Op de berg staat een grote steen,
de aarde heeft de rots zelf opgeheven
en door de tijd heen, deze plaats gegeven. De rots is blij en trots, dat het is en mag zijn.
Tevreden met plaats en ruimte.
Een oriëntatiepunt, eeuw na eeuw. Het staat er veilig,
zijn zijn verankerd in het blok, rustend op de bergen.
Op een dag, de wind laat zich horen,
de wolken drijven naar elkaar toe, verzamelen en vullen zich,
dreigen, en samen met de wind begint hun spel.
De wind blaast en duwt, de regen striemt.
De bliksem slaat keer op keer toe.
Het lijkt of het blok brandt. De rots kent hun verzamelde kracht,
en staat daar onaangedaan door het geweld van de storm.
Het staat er al eeuwen en weet zich gedragen!
Dan, schudden de bergen en het blok wankelt,
beweegt, rolt en………. valt!!!
Begeleid door wind en regen valt de rots steeds sneller,
stoot zich, er breken stukken af,
sleurt andere blokken steen met zich mee,
vermorzelt in zijn val veel.
De bergen blijven dansen en openen zich
en hij tuimelt in de ruimte.
Breekt in duizenden stukken in een donderende watervloed.
Een ramp!
De rots verliest zichzelf in al die stenen
die steeds weer breken en breken,
door de tijd heen en verworden tot zand.
De machtige grote vorm verloren in het spel van de elementen.
Onaanzienlijke puntjes, verstrooid als een
glimlach van God over de aarde. Toch vindt de rots zichzelf daarin terug, in elk deel,
al is het nog zo klein.
Onveranderd, zijn zijn!!!
Inneke van den Hof
gedachten@innekevandenhof.nl