VLAMMEND LICHTEND VUUR
Mijn zoon heeft een fascinatie voor vuur.
Hij helpt mij de kolenkachel aan te maken,
kaarsen te ontsteken en soms ook een gaspit.
Hij is nog geen vijf.
Steeds controleer ik hem op lucifers.
Hoe leer ik hem met vuur omgaan?
Het wordt een probleem.
Dan, als ik met de krant in m’n handen sta,
weet ik het!
We wonen hoog, hebben een balkon.
Aan het eind is stuk begrensd door 3 muren.
Ik maak die hoek vrij.
Elke dag mag mijn zoon daar
de krant verbranden.
Een leerproces dat heelt.
De vlam die in je leeft,
herinnert aan waar je vandaan komt.
De bron waaruit je de energie put
waardoor je in je kracht kunt staan.
Om te zijn wie je bent als mens.
Ik weet mijn levensvlam is gedoofd,
ik lig in het ziekenhuis en vraag me af
hoe kan dit?
Zo diep tevreden door alle liefde
die ik ontvang en toch…….
Ik voel mij zo koud van binnen.
Mijn dochter staat voor mijn bed ze zegt
je waagt het niet om weg te gaan!
Het is niet de eerste keer dat zij mij dat zegt.
Zij peilt mijn verlangen om terug te gaan
naar Het Gouden Licht
Ik worstel om aan haar beroep op mij te voldoen.
Hij, die leeft in vele harten en met zijn helpers,
onzichtbaar hen steunt in Liefde op aarde te zijn.
Hij treedt uit de nevelen van lang geleden.
Met zijn Lichtend Vuur verwarmt hij mij.
Roept mijn naam, die ik me niet herinnert.
Ontsteekt mijn vlam.
Zegt, Vergeet je de afspraak die wij hebben?
Ik bemerk in de daaropvolgende tijd
hoe verbonden ik met hem ben.
Een diep verlangen roert zich om met hem
samen te zijn, verder te gaan.
De eenheid te ervaren van ons
LICHTEND VUUR
Geschreven 17 oktober 2019
gedachten@innekevandenhof.nl