Op een morgen sta ik op mijn balkon.
Aan de horizon is een streepje licht.
De nieuwe dag begint!
De lucht ervoor is grauw en somber
langzaam kleurt het streepje roze naar rood,
de zon laat zich zien, donkerrood
met licht eromheen.
Tegen de rozerood gevlekte lucht
tekenen twee kerktorens zich af.
De ene is spits en wijst omhoog.
De ander is een plomp vierkant,
met het grote middenschip.
De zon klimt, een schouwspel van kleur!
Is dit het begin van een lied wat ik zie?
Het bundelen van krachten, scheppen
van het universum en de mens
op de onstabiele grond van de aarde?
Daar staat de vierkante toren,
als een beeld, dat nog niet voltooid is.
Het scheppingslied waar de mens
nog maar heel kort deel van uit maakt.
Elke nieuwe dag is een kans om te groeien.
Bewust er te zijn, te ontdekken,
krachten in onszelf, de ander,
de aarde en het heelal.
Nodigt, daagt de toren ons uit?
Gaan we samen in vertrouwen op weg
een onbegrensde toekomst tegemoet?
Geschreven 20 februari 2017 Wijk bij Duurstede